Dlaczego nie ma możliwości nauczenia kogoś matematyki?
O czym opowiada film Pasożyty?
Wspaniale, że można opisywać problemy klasowe w społeczeństwie poprzez grę aktorów. Nawet dzisiaj, kiedy społeczeństwo jest zupełnie niewrażliwe na twórczość kina. Ponieważ dzięki krótkiemu tik-tok filmiku możesz szybko uzyskać smażony wynik, zupełnie gotowy do połknięcia bez potrzeby filozoficznej refleksji. No co to są za problemy klasowe? Czy podział na klasy nadal jest aktualny? Nie warto tutaj przyglądać się naukowym doktrynom na ten temat. Ponieważ łatwo jest stracić cierpliwość. Bong Joon-ho pokazuje zróżnicowanie klasowe w bardzo prosty sposób. Na przykład reżyser zwraca uwagę na śniadanie dla psów. Dla zwykłych psów — zwykłe jedzenie. Ale dla ukochanego białego psa reżyser podrzuca inne danie — japońskie paluszki rybne. Oczywiście, podczas jedzenia psy muszą patrzeć na siebie nawzajem z poczuciem tego, że jeden z nich panuję nad pozostałymi tylko z tej racji, że jest więcej ukochany. Czy są w filmie pasożyty? Może to bogaci ludzie, którzy nie mogą znieść zapachu ubóstwa? Ponieważ bogaci ludzie nie mogą żyć w społeczeństwie bez pokojówki, osobistego szofera i korepetytorów; pasożytują biednych ludzi, atakują ich jak pchły. Pozostawiam to państwa refleksji.
Wyuczona bezradność
Co to jest? Czy dorośli mogą świadomie zrezygnować ze swoich możliwości z tego powodu, że tak im będzie lepiej w życiu? Tutaj trzeba koniecznie ustalić dokładnie, jakie są te oczekiwania. Co to w ogóle oznacza "lepiej w życiu"? Czy może na przykład hikikomori to właściwie typowa wyuczona bezradność? Niestety, jak to odbywa się retoryczne w dyskursie, nie można stanowczo odpowiadać na te pytania. Bo to są pytania jak najbardziej filozoficzne. Odpowiedz na te pytania całkowicie zależy od tego, kto pyta, kto jest świadkiem procesu komunikatywnego. Hikikomori ("wycofany") jako ofiara tego procesu może nie dawać sobie sprawy co się dzieje; jak świat toczy się wokół niego. A może to przykład optymalizacji życia społecznego, kiedy członkowie społeczności podświadomie rezygnują z socjalnej aktywności, w celu oszczędzania energii społecznej czy psychicznej? Mam na myśli optymalizację bardziej w stylu psychofizycznym, kiedy energia takiego rodzaju zostaje uwolniona dla przetrwania jakiegoś kryzysu. Na przykład kryzysu przeludnienia.