The odor of poverty
Definitely, the movie Gisaengchung is a movie about the smell of poverty. This odor is absolutely unbearable for people with money. This odor is stoic and spreads in all directions. It is very dangerous. This odor is very toxic and contagious. Because money is a material that cannot be preserved forever. If you have money now, and you do nothing, you can very easily lose it in minutes or even faster. There is no foolproof way to freeze something forever. Therefore, you must be a good driver in your life. You have to drive a good car through life at high speeds and shift gears in time to get through repeats and intersections efficiently. And if you are forced to stand at one place, you should run fast at that place with all your might. And if you relax, life will run ahead, and you will be left behind.
O czym opowiada film Pasożyty?
Wspaniale, że można opisywać problemy klasowe w społeczeństwie poprzez grę aktorów. Nawet dzisiaj, kiedy społeczeństwo jest zupełnie niewrażliwe na twórczość kina. Ponieważ dzięki krótkiemu tik-tok filmiku możesz szybko uzyskać smażony wynik, zupełnie gotowy do połknięcia bez potrzeby filozoficznej refleksji. No co to są za problemy klasowe? Czy podział na klasy nadal jest aktualny? Nie warto tutaj przyglądać się naukowym doktrynom na ten temat. Ponieważ łatwo jest stracić cierpliwość. Bong Joon-ho pokazuje zróżnicowanie klasowe w bardzo prosty sposób. Na przykład reżyser zwraca uwagę na śniadanie dla psów. Dla zwykłych psów — zwykłe jedzenie. Ale dla ukochanego białego psa reżyser podrzuca inne danie — japońskie paluszki rybne. Oczywiście, podczas jedzenia psy muszą patrzeć na siebie nawzajem z poczuciem tego, że jeden z nich panuję nad pozostałymi tylko z tej racji, że jest więcej ukochany. Czy są w filmie pasożyty? Może to bogaci ludzie, którzy nie mogą znieść zapachu ubóstwa? Ponieważ bogaci ludzie nie mogą żyć w społeczeństwie bez pokojówki, osobistego szofera i korepetytorów; pasożytują biednych ludzi, atakują ich jak pchły. Pozostawiam to państwa refleksji.